بسم الله الرحمن الرحیم
سخن گفتن درباره بزرگان اهل معنا بسیار دشوار است؛ چراکه از یک سو، شخصیت آنان، والاتر از آن است که هر کسی توان شناخت آنان را داشته باشد و از سوی دیگر، الفاظ و عبارات توان ترسیم و انتقال ویژگیهای آنان را ندارد. چگونه میتوان با چند جمله، شخصیت بزرگ عالم ربانی، عارف کامل، سالک مجذوب، عبد صالح خدا، آیتالله سید حسین یعقوبی قائنی ـرضواناللهتعالیعلیه ـ را به رشته تحریر درآورد و حالات معنوی او را ملموس نمود؟!
نادرهای که از ابتدای جوانی با شور و عشق الهی، چشم از هر دو جهان فرو بست و قدم در راه خدا گذاشت و جز رضای خدا به هیچ چیز توجه ننمود؛ آن که در پرتو لطف و عنایت اهلبیت اطهار(ع) با شور و دلباختگی از همه چیز گذشت و پا بر روی خودیت» خویش نهاد تا به منزل مقصود رسید و کمالِ مطلوبِ اولیای الهی را درک کرد.
چگونه میتوان از کسی گفت که عمر پر برکتش را با یقین و معرفت، خالصانه به بندگی گذراند، و انسانی شد، با جلوههایی که نشانگر عبودیت محض بود؟! آن کس که با عنایت خداوند متعال، چنان سلوک کرد و راه پیمود که در میان عالمان شیعه، یکی از نمونههای عینی و مصادیق مثالزدنی اهل معرفت شد.
از هر زاویه به شخصیت او نگاه میکنیم و به هر بعد از ابعاد وجودی وی مینگریم، آسمانی از عظمت و دریایی از عجایب میبینیم که نوادر روزگار کمتر به آن دست یافتهاند.
اما چه چاره که:
آب دریا را اگر نتوان کشید هم به قدر تشنگی باید چشید
(ادامه دارد)
درباره این سایت